بسم الله النور
انسان آفریده شد با این همه استعداد و توانایی بالقوه در او .
اما این استعدادها باید شکوفا می شد و به ظهور می رسید. اما چگونه ؟
شاید بگویید با عقل و فکرش!
ولی عقل وسیله سنجش است و وسیله سنجش زمانی می تواند به راه صحیح هدایت گر باشد که اطلاعات درست و کامل به او رسیده باشد.
شاید دیده باشید وقتی یک واقعه روی می دهد هر کسی تحلیلی از آن دارد. این تعدد در تحلیلها در بسیاری از موارد به تعدد و اختلاف در مواد اولیه تحلیل بر می گردد. انسانها به خاطر پذیرفتن عقاید متفاوت، در هنگام تصمیم گیری درباره موضوعی خاص نظرهای متعددی دارند و به نتایج متفاوت و گاه متناقض دست می یابند.
پس انسان برای رسیدن به نتیجه صحیح و منطبق بر حقیقت نیاز به ورودی ها و داده های صحیحی دارد. اما این ورودی ها از کجا تامین می شود؟
شاید به این موضوع عقیده داشته باشید که علم امروز بشر ضامن تهیه این داده هاست. و عقل برای بررسی صحت و سقم مطلبی باید پیرامون آن مطلب علم داشته باشد. اما بگذارید مستقیم بروم سر اصل مطلب. سوال این است که علم امروز بشری با همه پیشرفتی که کرده است تا کجا توانسته است پاسخ تمام سوالاتی که برای رسیدن به یک زندگی مطلوب لازم است را بدهد؟
علم تجربی امروز تا کجا می تواند یاری گر انسان باشد؟
به قول استاد عزیز( ع ص) علم چون نور است و عقل چون چشم. چشم تا آن جا را می ببیند که نور علم روشن کرده باشد. اما این چشم تیزبین بشر (عقل) با این نور کم و ناچیز و محدود تا کجا را می تواند ببیند؟
و بر فرض روزی بیاید که علم به تمام آنچه مورد نیاز برای دستیابی به حقیقت است دست یابد. اما اکنون که دست نیافته ایم باید چه کرد؟
شما خود پاسخ گویید؟
باز منتظر پاسخهای سبز شما هستم.
